Een aantal weken geleden werd ik door een zoon gevraagd hoe groot mijn werkgebied is. Ik stelde hem de wedervraag wat hij onder ‘groot’ verstaat. Daarop vertelde hij mij over zijn moeder in Hoogeveen. Zij was ernstig ziek en de verwachting was dat ze niet lang meer zou leven. De zoon vroeg mij of ik hem en zijn familie kon helpen om het afscheid vorm en inhoud te geven. Ik stelde voor om op korte termijn daarover met elkaar in gesprek te gaan.
In het gesprek bespraken wij de uitvaartwensen van mevrouw en de verschillende mogelijkheden. Doordat we dit op tijd deden kon mevrouw zelf nog goed aangeven wat zij wel en niet wilde. Het afscheid moest vooral niet te verdrietig worden. Zij gaf haar zoon mee dat “haar leven vooral gevierd moest worden!”
In de achterliggende week overleed mevrouw. Met de uitspraak van mevrouw in ons achterhoofd bereidden de familie en ik ons voor op het afscheid. Doordat een aantal weken geleden de meeste onderwerpen al besproken waren, kon de familie veel daarvan nu loslaten. Het zorgde voor rust op een cruciaal moment. En ook voor ruimte om bezig te kunnen zijn met afscheid nemen van hun lieve moeder en oma.
Zaterdagmiddag reden we vanaf de woning van mevrouw tussen de Drentse weilanden door naar het crematorium. De zon scheen ons tegemoet en de herfst was in de natuur prachtig zichtbaar. Met mooie woorden en muziek werd het een waardevol en persoonlijk afscheid.
Toen ik na de plechtigheid in de auto zat op weg naar huis, overkwam mij een intens gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor alles wat er is, voor wie ik mag kennen en voor het bijzondere werk dat ik mag doen. En op dat moment nam ik mij nog eens te meer voor om “het leven te vieren”.
Wilt u ook eens praten over uw laatste wensen? Hoe ziet u uw afscheid, of dat van uw naasten? Ik bespreek het graag met u in een vrijblijvend gesprek. Neem gerust contact met mij op.