Terwijl ik bij de kapster in de stoel zit en geknipt word, neem ik nog een slokje van de heerlijke bonenkoffie die ik eigenlijk altijd koud laat worden. Mijn werktelefoon gaat. De kapster weet wat voor werk ik doe en zegt dus meteen: ‘Neem maar op hoor.’ Ik haal vlug mijn telefoon tevoorschijn en zie wie er belt. Zo snel had ik dit telefoontje nog niet verwacht…
Precies een week eerder sprak ik hem en zijn vrouw voor het laatst. Zijn afscheid hadden we al meerdere keren doorgesproken en was door ons samen al volledig voorbereid. Toch had ik een week daarvoor niet gedacht dat hij er nu al niet meer zou zijn.
Eén van de dingen die mij in onze gesprekken al snel duidelijk was geworden, is hoe trots hij was op zijn 6 kleinkinderen. Ik had met hem afgesproken om de kleinkinderen ook allemaal een rol te geven tijdens zijn afscheid, door ieder kleinkind zelf een houten vlindersluiting te laten versieren. Alle kleinkinderen zijn druk bezig geweest om hun vlinder zo mooi mogelijk te maken voor hun lieve opa.
Op de dag van de uitvaart, tijdens het sluiten van de kist, kregen al deze kunstwerkjes een mooi plekje toegewezen. Ze werden door ieder kleinkind zelf vastgeschroefd. Toen ze daarmee klaar waren zaten er 6 vlinders op de kist van opa. Een bijzonder prachtig plaatje voor eenieder die de symboliek van de vlinder aanspreekt.
In het crematorium hebben we de vlinders vlak voor de crematie weer van de kist afgedraaid. De kleinkinderen namen hun vlinder als herinnering mee naar huis. Daar konden ze het weer vastschroeven op een mooi bijpassend kandelaartje met waxinelichtje. Nu hebben ze allemaal een eigen gedenkplekje voor opa, wat hen hopelijk een klein beetje troost mag geven…