“Ja tuurlijk, want grapjes maken tijdens een uitvaart is ook zo leuk en heel gepast…”
zei ze, terwijl ik aan de keukentafel sinterklaascadeautjes zat in te pakken. Vlak daarvoor had ik op zolder de jutezak van achter de schotten vandaan gehaald. Mijn speech voor de uitvaart, deels in dichtvorm en op rijm, printte ik nog even uit en schoof ik in mijn boek.
Mevrouw was niet een beetje gek op Sinterklaas, nee… ze was helemaal dol op dat feest! Eén van haar kinderen is zelfs op 5 december geboren. Elk jaar zorgde zij voor de cadeautjes en als de hele familie bij elkaar was, dan genoot zij het meest.
Ik kende deze familie nog niet, maar toen mevrouw even daarvoor het leven had losgelaten en ik niet veel later met haar kinderen op de bank zat, was dit wat ze mij als één van de eerste dingen vertelden. Het zijn juist die dingen, die ervoor zorgen dat ik me een beeld kan vormen van wie iemand echt was. Natuurlijk bestond de rest van de week vooral ook uit regelzaken en voorbereidingen op de dag van de uitvaart, maar tussen al die zaken door worden de mooiste anekdotes aan mij toevertrouwd.
Sommige van die anekdotes zijn heel herkenbaar. Zo houd ik zelf ook ontzettend van Sinterklaas, dus die onthield ik wel. In de week die volgde voelde ik aan of ik het zou durven. Er werd niet meer over de Goed Heiligman gesproken, maar dat was gezien de situatie ergens ook wel logisch. Toch besloot ik het te doen. Met een zak vol cadeautjes en mijn gedicht op zak ging ik naar haar uitvaart. Met de geluidstechnicus stemde ik nog even af dat op precies het juiste moment “Dag Sinterklaasje” zachtjes zou worden ingestart, zodat mijn gedichtje op een soort Jan van Veen bij Candlelight-achtige manier te horen zou zijn. Op exact dat moment zou ook het team van Hof van Bussloo schaaltjes met pepernoten uitserveren. Het kwam allemaal precies op het goede moment samen. Het geheel duurde nog geen 2 minuten, maar het maakte haar afscheid mede tot een goede weerspiegeling van haar leven. Er werd gelachen en gehuild.
“Ja tuurlijk, want grapjes maken tijdens een uitvaart is ook zo leuk en heel gepast…”. Mijn lieve vrouw Thessa zei dit uiteraard met een knipoog 
omdat ze weet dat ik er goed over na heb gedacht. Het is aanvoelen en afwegen, maar in de meeste situaties kan een klein beetje humor geen kwaad. Sterker nog, humor roept herkenning op, relativeert, troost en verbindt.
Zo zaten zij voor het laatste afscheid rondom haar baar.
Nog één keer was speciaal voor haar, iedereen bij elkaar 