Weer thuis
Ze was pas 14 jaar en de laatste jaren erg ziek geweest. Daardoor was ze regelmatig opgenomen in verschillende ziekenhuizen voor behandelingen en operaties. Na de jaren waarin haar ongelooflijk positieve levenshouding steeds won van haar ziekte, kwam nu toch het moment waarop ze het leven los moest laten. Haar ouders en broertje lieten haar los en houden haar tegelijkertijd voor altijd vast ?
De afscheidsdienst vond plaats op een zonnige winterse dag. Haar lievelingspaard bracht haar, dwars door de bossen, naar de aula van het crematorium. Haar bijzonder mooie roze kistje stond op de speciale wagen, die door vrienden was geregeld en door het paard werd voortgetrokken. Bij het crematorium werd ze opgewacht door voor haar dierbare mensen, die samen een erehaag hadden gevormd. Terwijl ik voor de stoet tussen de mensen door loop word ik getroffen door dit bijzondere ritueel. Een traan rolt weg uit mijn ooghoek en verdwijnt achter mijn mondkapje.
De afscheidsdienst was sprookjesachtig, emotioneel, betoverend, roze, met prachtige foto’s, haar favoriete muziek en vooral heel veel liefde. Na de dienst kregen we bij de koffie geglaceerde en gedecoreerde roze donuts met mini marshmallows.
Na afloop van het samenzijn in de koffiekamer begeleidden haar vader en ik haar samen naar de crematieruimte. We luisteren naar de uitleg die de ovenist geeft over het crematieproces en de procedure. Een vuurvast steentje met daarop een uniek nummer gaat mee in de oven, dat dient ter identificatie. Dit steentje blijft te allen tijde bij de as.
In normale situaties zou nu een termijn ingaan van een maand waarin de as in het crematorium bewaard dient te worden. Waarom dat is lees je hieronder. Voor de ouders was het echter een heel naar idee dat ze een maand zouden moeten wachten om de as van hun dochter terug te krijgen. In de tijd van ziekenhuisopnames en operaties hadden ze haar al zo vaak alleen moeten laten. Ze wilden niets liever dan haar bij zich hebben.
Hoewel er wettelijk gezien geen legitieme reden was om de as eerder vrij te geven, besloot ik om toch een verzoek in te dienen bij het Openbaar Ministerie. In een formele brief naar de Officier van Justitie heb ik de situatie uitgelegd en gevraagd om ontheffing van de 30 dagen termijn. Wat ben ik blij dat ik dit heb geprobeerd, want ik trof een hele lieve empathische man die een dag later geregeld had dat we ontheffing kregen. Met dit bericht kon 1 dag na de crematie de asbus al opgehaald worden bij het crematorium.
De ouders hadden mij gevraagd of ik dit voor hen wilde doen en natuurlijk deed ik dat, met alle liefde. Vervuld van dankbaarheid en eer reed ik naar het crematorium en bracht daarna de asbus naar haar ouders en haar broertje. Naar het huis waarvandaan we een dag daarvoor samen vertrokken waren. Ze was weer thuis.
Achtergrondinformatie:
Vanaf de dag van de crematie gaat normaal gesproken een maand in van wachten. Volgens de wet moet de as in deze maand verplicht bewaard worden in de algemene nis van het crematorium. De achtergrond van deze regel is, dat justitie graag heeft dat as niet meteen verdwijnt. Het is in theorie nog mogelijk om onderzoek naar de as te doen. Een andere, in de praktijk belangrijkere, reden is dat nabestaanden zich nog kunnen bezinnen welke bestemming zij aan de as willen geven. Het komt vaak voor dat een testament of codicil pas enige tijd na de crematie wordt geopend of überhaupt gevonden. Het kan zijn dat daar een wens in staat die de nabestaanden niet kenden. En soms zijn nabestaanden het onderling niet eens over wat er met de as moet gebeuren. Als de as al direct na de crematie verdwenen was, verstrooid of meegenomen door een van de nabestaanden, zou dat problemen geven.